De zevendejaars gingen op maandag 11 december bijna letterlijk door de hel … Heel België lag plat door de barre weersomstandigheden en toch reden wij dapper met de bus richting Breendonk. Na een busrit van anderhalf uur konden wij eindelijk het fort aanschouwen, bedolven weliswaar onder een massa sneeuw.
We waren de enige groep bezoekers die dag. Het fort was van ons! Dhr. Merckx, onze leerkracht geschiedenis, stond klaar om ons onder te dompelen in de Tweede Wereldoorlog. Van kamer naar kamer… De pesterijen en martelpraktijken die de gevangenen moesten ondergaan, spraken tot de verbeelding. De foto’s van de Duitse en Vlaamse SS’ers deden ons nog meer gruwelen. We waren onder de indruk van de primitieve bedjes, het povere eten en de psychologische spelletjes die er gespeeld werden om de gevangenen mentaal te breken. Dat was Breendonk. Een kamp waarin ze je net lieten overleven, maar waarbij je letterlijk en figuurlijk gekraakt werd tot je het zelf opgaf.
Door een sneeuwlaag van 10 cm, waagden we ons richting het plein waar de gevangenen geëxecuteerd werden. De kou sneed en een kille stilte heerste er. Fel onder de indruk namen we afscheid van onze fantastische gids en van het Fort.
De terugreis duurde meer dan twee uur, maar we zaten op een comfortabele, veilige bus met de verwarming aan. Na dit leed te aanschouwen, konden we ons gerust gelukzakken noemen.
Breendonk, bedankt voor je tijd. Laat ons dit nooit vergeten.